We hebben er allemaal wel een, een ‘meester of juf’ die ergens in je leven voorbij kwam wandelen en waarvoor je dankbaar bent dat je van hem of haar iets hebt mogen leren. Bij mij was dat de juf van de basisschool, die een liefdevolle stempel heeft gedrukt op mijn leven. Op de basis, waar ook zij een stukje aan heeft bijgedragen.
Zij blijft de juf waar ik met een warm hart aan terug denk en waar ik soms nog wel eens tegen aan wil kruipen als het tegen zit. Die hippe juf die altijd in was voor gekkigheid, waar je jezelf kon zijn en die altijd wilde luisteren en met je meedacht. Zo’n juf waarbij we graag, in het hedendaagse leven, nog een keer onze vinger bij zouden willen opsteken, om te vragen hoe zij een situatie zou oplossen. Vaak kom je in je leven amper een handje vol van deze juffen tegen, ze zijn namelijk schaars, heel schaars.
Toevallig, terwijl ik eigenlijk niet in toeval geloof, mocht ik de afgelopen tijd samen werken met een nieuwe juf. Een juf die voor mij onder het rijtje van ‘de juffen van het leven’ vallen. Toen ik haar voor het eerst Juf noemde, schrok ze en zei ze “Ohh hou op! Zo zie je het toch niet echt?” Maar zo zag ik haar wèl, want voor mij heeft het woord Juf veel meer betekenis dan dat. Overigens vind ik het voor de kinderen gewoon een makkelijke uitleg, die snappen namelijk niet waarom mama de afgelopen tijd alleen nog maar achter ‘gputer’ zit. Ze vragen zich tegelijkertijd af waarom mama ook een Juf heeft, want volgens hen is dat alleen voor kinderen:)!
De huidige juffen en meesters zouden wat mij betreft ook veel meer credits mogen krijgen. In plaats van zeurende ouders die zeggen dat het niet aan hun kind ligt maar aan de juf, óf ouders die vinden dat de 6 een 8 had moeten zijn bij die ene leestoets, óf de ouders die het liefst als onderwijsassistent achter in de klas gaan zitten om in de gaten te houden of de juf het allemaal wel goed doet, in plaats van naar hun eigen snotaap te kijken. Dat leraren te kort is naar mijn idee mede door dit soort geneuzel wel te verklaren.
Maar goed we dwalen af, we gaan terug naar de juf die als laatste mijn leven binnenstapte. Al vanaf de eerste keer dat ik haar aan de telefoon had, triggerde ze iets in mij. Na de eerste trainingsdag krijgt ze me niet meer achter de laptop vandaan, maakt mijn hoofd overuren en maakt mijn hart met regelmaat een sprongetje. Zorgt ze voor slapeloze nachten, haalt ze het beste in mij naar boven maar kan ze me ook onzeker maken. Ze laat me over de dingen nadenken, die ver weggestopt zitten of juist binnen handbereik zijn. Ze motiveert en inspireert me, maar geeft mij vooral vertrouwen in hetgeen waar ik mee bezig wil zijn. Iets waar ik lange tijd naar heb gezocht, een voldaan gevoel, iets wat met potlood staat geschetst kan nu met kleur worden ingetekend.
Heb jij ook zo’n Juf in je leven?
